خط خطی های خیال

کنار دختری زیبا نشستی احتمالا

دوباره عهد و پیمان را شکستی احتمالا

و حالا از صمیم دل پشیمانم که گفتم

تو مرد آرزوهای من هستی احتمالا...

تکرار قصه ای بد و غمبار میشوی

وقتی که عاشقانه ی هر بار میشوی

من تا هنوز منتظر آخر بگو تو کی؟

مشتاق لحظه ی خوش دیدار میشوی

دستان من هنوز هم بی آشیانه اند

تا کی میان این دو دل دیوار میشوی

آیینه ی تو گشته ام دل را که بشکنی

در تکه تکه های آن تکرار میشوی

عاشق تر از همیشه ام مدهوش میشوم

تا گرم عشق بازی ات با تار میشوی

گفتم که عاشقم ولی دادی جواب من

کی از خیال خام خود بیدار میشوی

همچون صدای صاعقه در گوش بچه ها

با حرف های خود سرم آوار میشوی...

ای قصه نهانی من دوستت ندارم

با آنکه مهربانی من دوستت ندارم

بیزارم از نگاهت گفتم برو نرفتی

حتی اگر بمانی من دوستت ندارم

از با تو بودن اینجا هر لحظه میگریزم

دیگر بلای جانی من دوستت ندارم

عمری محبتت را بیهوده صرف کردی

وقت است تا بدانی من دوستت ندارم

این شعر را نوشتم تا با تمام قلبت

هرجمله را بخوانی من دوستت ندارم...

میخواهم عمری در تماشای تو باشم

تصویر آبی های فردای تو باشم

دیوانه شو ، این روزها دیوانگی کن

من قول خواهم داد لیلای توباشم

با دل بیا تقسیم کن غم های خود را

تا همدمی در بی کسی های تو باشم

گفتم که ماهی میشوم اما به شرطی

یک عمر در آغوش دریای تو باشم

بیتاب دیدارت شدم ای کاش میشد

بانوی رویای غزل های تو باشم...

نمیشناسمت تو را

غریبه ای و آشنا

تو از کجا رسیده ای

بیا به پیشتر ، بیا

به من بگو تو کیستی

بگو سخن ز دورها

مرا از این خیال و ظن

دگر رها بکن رها

مرا چگونه یافتی

تو از کجای نا کجا

چرا نگاه عاشقت

رها نمیکند مرا

دلم پرنده میشود

صدا که میزنی مرا

چه آشنا و دلنشین

کجا شنیدم این صدا

و حال بعد اندکی

که خوب فکر میکنم

شناختم که کیستی

تویی رفیق بی وفا

از زخم زدن به قلب من خشنودی

پس ماندن من دگر ندارد سودی

دلخور شده ای دروغ گفتم با تو؟

آخر تو مگر همانکه گفتی بودی؟

در انتهای خیابان سرد و خلوت شب

هیاهویی بر پاست

تمام کوچه پر است از صدای خاموشی

چه قدر دلگیر است

که چشم پنجره های امید بسته شده

چه قدر غمگین است

صدای رفتگر خسته از غم تکرار

دوباره یک شب دلگیر و غصه ی دیدار

دوباره خاموشی

سکوت/تاریکی/قصه ی فراموشی

میان کوچه و پس کوچه های دلتنگی

صدای پای قدم های عابری تنهاست

که در شب تاریک

به یاد رنج و غم خویش زار میگرید

صدای زوزه ی باد و صدای ناله ی برگ

ترانه های غم انگیز آسمان شبند

و ماه این شب زخمی

چه بردبار هنوز

به شهر میتابد...